Naar aanleiding van het busongeluk in Zwitserland is er vandaag een dag
van Nationale rouw!
Ook al ken ik de slachtoffers niet persoonlijk, ik ben er
het hart van in, het zal je kind maar zijn!
Hoe moet het
voelen om het verhaal van je kind nooit te kunnen horen,
een wezentje ,uit je
eigen hart en bloed geboren…..
waarschijnlijk, zoveel moois aan mama en papa
te vertellen,
een week op de tanden gebeten, om niets door te
bellen!
Alleen verlangend naar vandaag, om alles te vertellen in geuren en
kleuren,
... niet wetend, dat dit tragische ongeval kon gebeuren.
Dit
slaat als een bom, een krater in het hart van zovele mensen….
niemand wil je
dit enorme verdriet toewensen….
Steunbetuigingen, één minuut stilte, de
Koning op bezoek….
allemaal héél mooi…maar de ouders blijven zitten met hun
immens verdriet…ergens in een hoek!
Hoeveel huisjes waren misschien niet
versiert….met WELKOM THUIS lieve schat,
of nog een verrassing, die de mama
niet vergat.
Alles laat nu alleen een grote leegte in hun leven,
hun
leven, dat ze ook aan de kinderen hadden gegeven!
Iedereen, van hier en ver
hier buiten, vragen zich af…hoe het kon,
dat deze kinderen hun dromen smolten
als sneeuw voor de zon?
Alle tranen, gaan nooit de pijn in de harten van de
ouders kunnen beschrijven,
omdat zij, met zovele vragen achter blijven.
Je
kind nooit meer kunnen knuffelen…of slaap lekker. .tot morgen...of
goeiedag,
sterkte voor al die mama’s en papa’s……herinner jullie…de kinderen
hun warme lach
R.I.P. kleine engeltjes
.JPG)
